Dat er al enige tijd sprake was van nervositeit
kon worden opgetekend uit de mond van UBS
chairman Axel Weber (oud-president van de Duitse
Bundesbank en oud-beleidsman bij de ECB) die deze week
waarschuwde voor de ‘massive
interventions’ van de centrale
banken (monetair stimuleren) die tot verstoringen op de
internationale financiële markten (kunnen) leiden. Deze
interventies omvatten de massale opkoop van staatspapier,
bedrijfsobligaties en zelfs aandelen (o.a. “warm aanbevolen”
door Larry Summers, gedoodverfd
opvolger van Ben Bernanke). Riekt
dat niet naar het zo verfoeide staatskapitalisme? Waar hadden we
dat ook al weer eerder gezien? Juist ja en die periode ligt nog
maar “koud” 25 jaar achter ons.
Verder is het IMF bezorgd over de keiharde $152
biljoen (12 nullen) schuld die wereldwijd uitstaat. Het gaat
hier om de optelsom van staatsschulden, bankschulden,
bedrijfsschulden en privéschulden. In totaal komt dat neer op
ca. 225% van het bruto mondiale product. Niemand zal ontkennen
dat een en ander niet alleen totaal uit de kluif is geschoten
maar ook niet meer valt af te lossen, zeker in een economie die
nog maar nauwelijks groeit. Het IMF wees in het bijzonder op
China en Europa. Met domicilie in Washington wilde men kennelijk
in dit opzicht niet te veel nadruk leggen op de V.S. die
intussen ook dik de 100% lijn is gepasseerd noch Japan dat zelfs
boven de 250% vigeert. Kortom, er is sprake van een nooit eerder
vertoond monetair systeemfalen dat
met en na de Lehman crisis “vrolijk” werd voortgezet.
Dan is er voorts Deutsche Bank die met de
Amerikaanse claim “in het voorportaal” bovenop het balanstotaal
zich in een weinig benijdenswaardige positie verkeert maar
volhoudt dat ‘investors
should’t worry
about its
$46 trillion
derivatives’. Allicht niet! Deutsche Bank verkeert
daarmee intussen op de rand van een vertrouwenscrisis. Weliswaar
is de hoogte van het derivatentotaal teruggebracht van ruim $75
biljoen naar $46 biljoen maar dat is nog altijd ca. 12 maal het
Duitse BNP en 12% van de “hypothetische” waarde van het mondiale
totaal aan uitstaande derivaten ($384 biljoen volgens de BIS).
Ook al kun je als Chief Risk Officer
(Stuart Lewis) van Deutsche Bank roepen dat ‘the
derivatives
book is not as
risky as
investors may
believe’, kun je niet wegpoetsen
dat als het ‘counterparty risk’ ergens in opspraak komt, het hek
van de dam is. Dit is precies waarvoor de BIS recent
waarschuwde!
Is het dan toeval dat juist Deutsche Bank riep
dat ‘the gold crash is just
getting started’
door er aan toe voegen dat het edelmetaal met ca. 20% - 25% is
overgewaardeerd gerelateerd aan het olie en commodity ‘complex’
(een eersteklas drogreden!). Deze mening stoelde mede op een
verwachte renteverhoging in december a.s.. Echter, elke
verhoging van een kwart procent leidt al tot een autonome
verhoging van de mondiale schuld met ruim een half procent. Dat
gaat ‘em dus niet worden, tenzij de
Fed helemaal van de pot gerukt
raakt!
Volgens een schatting van Egon
von Greyerz
van Matterhorn
Asset Management in Zürich bezit China intussen 8.000 –
12.000 ton goud, zonder hiervan overigens te reppen. China en
Rusland (met bijna 1.600 ton) zijn sinds 2011 de grootste ‘physical
gold hoarders’ ter wereld en blijven
hiermee onverkort doorgaan, juist waar de Westerse wereld domweg
‘papier’ goud dumpt en daarmee haar eigen goudvoorraad
verhypothekeert.
Centrale banken kunnen tot dusver ongestoord en
ongelimiteerd doorgaan met het dumpen van nagenoeg ongedekt en
dus waardeloos goudpapier (permanent
backwardation) totdat deze markt implodeert en het
fysieke goud de pan uit rijst, in de wetenschap dat dit niet kan
worden bijgedrukt! Herinnerend aan een uitspraak van Aristoteles
(“even geleden”) – “degene die over goud beschikt, beschikt
over de wereld” – hoeven we ons geen illusies te
maken waar straks het machtsepicentrum komt te liggen wanneer de
rol van de dollar als de ongenaakbare wereldreservevaluta
definitief is uitgespeeld.
Voltaire (1694 – 1778) kan eveneens “tevreden”
terugzien op zijn uitspraak: “papiergeld keert
uiteindelijk altijd terug tot haar intrinsieke waarde = zero”.
Jammer dat generaties monetaire economen alleen al aan deze
uitspraken voorbij zijn gegaan, heilig gelovend in hun eigen
‘fancy paper world’ terwijl de
rest van de wereld nauwelijks of geen idee had/heeft van de
repercussies van wat er zich sinds de loskoppeling op 15
augustus 1971 achter de monetaire coulissen heeft afgespeeld in
de vorm van koopkrachtverkrachting.
Robert Broncel
Copyright, 13 oktober 2016
PS. deze
column wordt ook verzonden aan de president van DNB. |