De arrestatie van IMF-directeur Dominique
Strauss-Kahn in New York op beschuldiging van ‘sexual harassment’
is bijna exemplarisch voor deze ‘époque’ van het monetaire
kannibalisme. Met name vanuit Azië wordt hierop met minachting
toegezien. Het wordt tijd voor een nieuwe wind zowel in de door
het Westen gedomineerde instituten als het IMF en de Wereldbank.
Tevens dient er een eind te worden gemaakt aan het absoluut
abjecte monetaire kannibalisme.
Zojuist teruggekeerd van een bezoekje aan de V.S. blijkt dat de
perceptie aldaar intussen ook enigszins aan het draaien is.
Toch is men nog niet zover om de Fed, georkestreerd door de
‘banks too big to fail’ met de regering als speelbal, niet
langer te gedogen. Ook al is deze feitelijke misdaad van een
dermate omvang dat hiervoor nog straffen zouden moeten worden
uitgevonden in de wetenschap dat er geen sprake is van één
individueel slachtoffer (zoals het kamermeisje in New York) maar
de gehele wereldeconomie wordt meegesleurd.
Chaosstan
Alleen bij de gratie van de onmacht
van de rest van de wereld kunnen “onze” centrale bankiers nog
een tijdje hun gang blijven gaan in het vooruitzicht straks een
groot “chaosstan” te hebben gecreëerd. Een weinig aanlokkelijk
vooruitzicht.
Disclaimers
Opvallend tijdens de Hard Assets
Conferentie in New York was hoe sommige sprekers zich met
disclaimers trachten te beschermen door te stellen dat niets
moest worden geloofd van wat ze zo al te berde brachten. Een en
ander uit angst voor represailles van de Amerikaanse finance
cops. Sommige lieden waaronder bekende commentatoren als
Doug Casey en Porter Stansberry hebben intussen eieren voor hun
geld gekozen en zijn als “dissident” naar het buitenland
uitgeweken. Ook Jim Rogers met Singapore als domicilie zal meer
op z’n woorden moeten gaan passen wil hij in de V.S. niet in
moeilijkheden komen.
Sociale onderdrukking
Naarmate de financiële vooruitzichten
verslechteren wordt gevreesd dat de overheid zich met de verdere
verkrachting van de koopkracht steeds meer zal bedienen van
‘social suppression’. Althans, dat is intussen het gevoel aan de
overkant van de plas. Sociale onrust is het laatste dat de
overheid beoogt, terwijl die juist opgesloten ligt in het
huidige gevoerde monetaire beleid (geld bijdrukken en uitstellen
van de afrekening!). Hoe langer dit uitstel voortzeult hoe
groter het koopkrachtverlies. Hogere lasten “via de voordeur” en
hogere inflatie “via de achterdeur” liggen ‘in the cards’.
Voor Amerikanen en Europeanen zal het naast bescherming
hiertegen zoeken zaak worden een deel van het vermogen in het
buitenland veilig te stellen. Traditionele belastingparadijzen
als Luxemburg, Zwitserland, Bahama’s, Caymen’s etc. geraken
daarbij steeds meer binnen het bereik van de fiscale tentakels
van de EU en de V.S.
Nieuwe paniekgolf
‘Hard assets is the word’ zoals het in
Amerika luidt. Dat wil niet zeggen dat de belegger nu alle
papier terstond dient om te zetten in edelmetaal en andere
strategische (onmisbare) grondstoffen (zie hiervoor mijn
modelportefeuille). Rekening houdend met een tweede en wellicht
zwaardere paniekgolf dan in 2008 dient de belegger (hoe
tegenstrijdig ook) een flink gedeelte in cash aan te houden om
straks van die tweede val gebruik te kunnen maken. Deze val ligt
in het verschiet omdat het gros “van de meute” zich nog niet
bewust is van het naderende onheil. In casu, het huidige
monetaire systeem ligt in feite al op z’n gat. De vraag is niet
óf maar wánneer de handdoek in de ring wordt gegooid. Op sommige
delen ervan kun je al doorheen kijken!
Aanzuigend moeras
De burger wordt nu zoals in het geval
van Griekenland voorgehouden dat we “dit probleem” meer tijd
dienen te geven. In de V.S. heet dit intussen een ‘false lull’
(foute pauze). Maar zonder schuldsanering c.q.
herstructurering c.q. afstempeling zal geen enkel land met een
onevenredig groot begrotingstekort (dat toeneemt naarmate de
rente verder oploopt) en een staatsschuld evenredig aan dan wel
groter dan het bruto binnenlands product ooit in staat zijn aan
haar betalingsverplichtingen te voldoen. Sterker, een dergelijk
land verzinkt steeds verder in een aanzuigend moeras. Het is om
deze reden volstrekt onverantwoord met pappen en nat houden door
te gaan. Beleidsmakers zitten intussen met samengeknepen billen
om er maar niets van te hoeven laten “ruiken”.
Après nous le déluge
Derhalve wordt ons door de
“hotemetoten” voorgehouden dat het huidige pad het enige
bewandelbare is “zonder dat het vingers kost”. Er wordt echter
niet bij verteld dat bij ongewijzigd beleid straks niet alleen
onze hand er af moet maar ook die van onze kinderen. Kortom, een
pijnlijke afloop. Nogmaals, degenen die zich hiertegen voldoende
hebben “bewapend” hoeven zich veel minder zorg te maken. Het
gaat immers om het overleven na het ‘après nous le déluge’
van het papiergeld.
Navrant
Niettemin bestaat de kans dat door
‘uncle’ Ben tegen eind juni nog eens “alles uit de kast wordt
getrokken” om te laten zien dat hij nog steeds ‘on top of all
problems’ staat en niet andersom. Dat wil zeggen dat er een
einde komt aan de “QE emissie” om daarna de rente te zien
oplopen en de beurs met de grondstoffen inclusief edelmetaal in
samenhang met de afzwakkende economische groei te zien dalen.
Dat is weliswaar goed voor de inflatie maar slecht voor de
werkgelegenheid, de inkomens, het vastgoed en de schulden.
Alles opgeteld en afgetrokken zal hij uiteindelijk zoals in mijn
vorige column reeds aangeduid zijn schaakmat moeten toegeven.
Bernanke rest dan nog slechts de geldsluis opnieuw open te
zetten teneinde de schulden te laten verdampen. Daarbij zal ook
de rest van de wereld het niet droog houden. Tenminste kan hij
dan stellen er alles aan gedaan te hebben om in lijn met z’n
voorgangers de Amerikaanse alsook de wereldeconomie naar de
ratsmodee te hebben geholpen. De “geijkte” ophoging van het
schuldenplafond en “het opeten” van de pensioenen van de
overheidsdienaren maken dit proces des te navrant.
Een aantal grote beleggers hebben reeds op het stoppen van de QE
geanticipeerd door nu afscheid te nemen van goud, zilver en
grondstoffen in het algemeen om straks weer op een lager niveau
in te stappen. Dit zou wel eens de laatste relatief goedkope
instap kunnen zijn.
Olie op de golven
Tijdens een speech in New York ter
gelegenheid van de introductie van Andrew Ross Sorkin’s boek
‘Too Big to Fail’ liet minister van Financiën Timothy Geithner
zich ontvallen dat hij er zeker van is dat zich een nieuwe
financiële catastrofe zal voordoen als het schuldenplafond niet
zou worden opgehoogd. Hij legde de schuld van deze vertraging
bij de timid politicians. Hij
benadrukte bovendien dat ‘Americans as a group borrowed a
huge amount of debt’. Hij legt hiermee de schuld niet
bij de grote financiële instituten en wast zijn handen alvast op
voorhand in onschuld zoals Pontius Pilatus dat 2000 jaar geleden
ook al deed.
Toen Sorkin hem vroeg waarom er nog geen bankiers naar de
gevangenis waren gestuurd voor hun rol in de meltdown in
2008, antwoordde hij: ‘it’s not over yet; this chapter is not
written and too premature for judgments on that; taking too much
risk and making stupid mistakes may not be a crime’ (het is
nog niet voorbij; dit hoofdstuk moet nog geschreven worden en
het is nog te vroeg voor een oordeel; te veel risico nemen en
stomme fouten maken hoeft nog geen misdaad te zijn). Hoe
geloofwaardig kun je nog zijn door tenslotte de
kredietwaardigheid van de V.S. niet in twijfel te trekken, een
mening die overigens werd gedeeld door Richard Haass, voorzitter
van de Council on Foreign Relations (wat dit orgaan dan
ook moge voorstellen).
Kortom, een bedroevende voorstelling van zaken. Nieuw beleid en
visie mag je van deze minister niet verwachten. Hij bereid zich
reeds voor op z’n exit strategie.
Robert Broncel
Copyright, 17 mei 2011
|