Ondanks de
turbulenties als gevolg van de Russisch/Amerikaanse confrontatie
in Syrië alsmede de Amerikaans/Chinese handelsoorlog wisten de
beurzen al met al goed stand te houden. Dit zal niet in de
laatste plaats te danken zijn geweest aan de stille inzet van
het destijds door president Reagan ingestelde zgn. Plunge
Protection Team na de beurscrash in 1987. The show must go on!
Uit de drie
door het ministerie van Defensie voorgeschotelde Syrië opties
koos Trump voor de “minst schadelijke” zonder Poetin
noemenswaardig uit te dagen. Daaruit kan worden afgeleid dat de
V.S. noch Rusland “op zoek zijn” naar een directe confrontatie.
Voorts heerst het gevoel dat de “handelssoep” met China ook niet
zo heet zal worden gegeten als werd gevreesd.
Op het
Amerika’s thuisfront heerst wel de vraag hoe president Trumps
belastingverlagingen en zijn infrastructuur herstelplannen
alsmede de bouw van de Mexicaanse muur (al dat geld dient weer
geleend te worden) te rijmen vallen met de door het
Congressional Budget Office (CBO) gepubliceerde
overheidstekorten in relatie tot de staatsschuld. In haar
jongste rapport schat het CBO dat het negatieve verschil tussen
inkomsten en uitgaven in 2020 zal uitgroeien naar $1 biljoen.
Dat tekort zal opnieuw bij de staatsschuld opgeteld moeten
worden, terwijl die schuld al naar $21 biljoen is opgelopen.
Daarmee is de schuldgroei niet ten einde tenzij de economie
aanzienlijk harder zou groeien dan de intussen royale 3%. Dit
vooruitzicht wordt evenwel belemmerd door de door de nieuwe Fed
president Powell aangekondigde serie renteverhogingen.
De bizarre
schuldgroei kan alleen nog worden gefinancierd voor zover
marktpartijen bereid zijn deze op te nemen. De tweede opkomende
vraag wordt dan tegen welke rentevoet? Tot voor kort kocht de
Fed dit schuldpapier nog grotendeels zelf op maar dorst daarmee
niet verder te gaan nadat de balans op een stand van meer dan 4
biljoen minder geloofwaardig werd. Naarmate de staatsschuld
verder groeit, dient er ook meer rente te worden betaald die
weer bij de staatsschuld wordt gevoegd. Daarmee treedt een soort
‘self fulfilling prophesy’ in werking hetgeen de schim van het
“Venezuela visioen” oproept.
De door het
CBO uitgebrachte “schets” laat geen ruimte voor meer inflatie
(thans ruim 2%) of een nieuwe recessie dan wel onverhoopt een
nieuwe financiële crisis met een bail out die dito
biljoenen vergt. Voorts rijst de vraag of China zal afhaken bij
de inkoop van nieuwe Amerikaanse staatsschuld en/of haar
portefeuille ad $1,3 biljoen verder zal willen afbouwen. Je zou
zeggen dat alles bijeen genomen dit toch wel tot de nodige
marktnervositeit zou moeten leiden. Op Wall Street met een
koers/winstverhouding van 24 valt hiervan evenwel nog niets
te merken. Zelfs niet na een stijging van de winst per aandeel
van $104 in september 2014 naar slechts $109 in december 2017
(bron: David Stockman, voormalig Budget Director). Het adagium
why worry be happy blijkt dus nog steeds actueel te zijn.
De schuldgroei
in de V.S. staat niet op zichzelf. Dit verschijnsel doet zich
mondiaal voor met mondiale consequenties. Zo sprak het
Institute of International Finance (IFF) eind 2016 al van een
coordinated debt growth, waarbij de mondiale schuld een
nieuwe all time high van $217 biljoen of 327% van het
mondiale BBP bereikte. Ook het IMF maakte zich hierover in haar
World Economic Outlook grote zorgen, zo werd zojuist bekend
gemaakt. |