|
|
OPEN TITEL
(4 maart 2017)
|
Het is al weer even geleden dat de “Slotfase”
titel de revue passeerde en de economie intussen tekenen van
enige verbetering vertoont. En “onze vriend” Trump vooralsnog
‘the mouse that roared’ blijft. Na zijn Congres toespraak
(inleiding hieronder) bleek de ‘approval rate’ volgens de NBC
poll niet groter dan 44%. Verder na de Brexit aankondiging in
juni vorig jaar bleek het ook “allemaal” wel mee te vallen en
gold dat ook niet na de val van Lehman? Dus Robert Broncel, heb
jij je al met al niet een beetje in de luren laten leggen? Deze
vraag kwam recent tweemaal voorbij. |
|
"From now on, America will be empowered by our aspirations, not
burdened by our fears –- inspired by the future, not bound by
the failures of the past –- and guided by our vision, not
blinded by our doubts. I am asking all citizens to embrace this
Renewal of the American Spirit. I am asking all members of
Congress to join me in dreaming big, and bold and daring things
for our country." |
Terug naar mijn column. Als niet oppervlakkig
toeschouwer dien je zoveel mogelijk de realiteit en niet de
‘alternative facts’ of subjectiviteiten onder ogen te zien,
juist met het oog op de toekomst. Per slot ligt dat laatste me
altijd het meest aan het hart, met name vanuit het perspectief
van mijn Amerikaanse nageslacht. Tegelijkertijd blijkt de
toekomst altijd op het verleden gestoeld te zijn! Er zijn
bijgevolg maar weinig zaken die rechtstreeks uit de lucht komen
vallen. Voorts is het zaak niet alleen hoofd- en bijzaken te
scheiden maar ook de waan van de dag en de daaraan soms
inherente emoties zo veel mogelijk los te laten. Dat dit niet
altijd even gemakkelijk is, heeft Trump ook al gemerkt. Hij
loopt een vlotte kans met zijn plannen tegen de schuldklippen
op te lopen – stijgende rente en nog verder onbeheersbare
schuldgroei met op termijn een dollar die terrein verliest.
Afgaande op de jongste berichtgeving blijken
meerdere “jongelui” op een verschillend spoor te zitten. Zo
sprak hedge fund manager David Tepper deze week van de
aanhoudende verwarring onder de ‘smartest money’, zichtbaar op
de charts hieronder. Waar de beurs stijgt, dalen de obligatie
yields. Normaal lopen de yields bij een stijgende beurs op en
dalen de obligatiekoersen. Het lijkt alsof er twee verschillende
economieën naast elkaar bestaan.
|
Dit beeld wordt versterkt door de inverse
beweging van de S&P met de 10 year yield curve. |
|
Die mening werd gedeeld door Larry Fink van
Blackrock, met $5,1 biljoen verreweg het grootste
beleggingsagglomeraat ter wereld die sprak van een bipolaire
wereld. Zowel hij als ‘Bond Kings’ Bill Gross en Jeffrey
Gundlach beschouwen de beurs als ‘out of sinc with the stealth
flight to safety’. Daarbij zien ze de rente op de 10-jarige
Treasury weer teruglopen naar een niveau beneden 2.25% (thans
2,49%). Voorts waarschuwde Fink eveneens voor de mogelijke
spanning die kan ontstaan als gevolg van de Fed’s dollar
boosting policies die haaks staan op Trumps plannen. Vergeet
niet dat de rente nog altijd de prijs van ons geld
vertegenwoordigt, waarmee wordt aangegeven in hoeverre de waarde
daarvan is afgekalfd.
Een inverse yield curve waarbij in dit geval de
swap spreads indicatief zijn voor het counterparty/ liquiditeits
risico van de banken wijst altijd op toenemende onrust. In dit
geval heeft dat te maken met de komende U.S schuld plafond
deadline en de eventueel oplopende rente. Als het Congres de
hakken in het zand zet (verwacht ik niet), heeft Trump gelijk
z’n eerste serieuze probleem.
Warren Buffett daarentegen die dit jaar “een
sloot” aandelen Apple in z’n mandje deed, bleek weer duidelijk
geporteerd van aandelen en geenszins van obligaties. Voor CNBC
verkondigde hij op 27 februari j.l. zelfs dat er geen enkele
sprake van een bubbel was maar wel hield hij daarbij een slag om
de arm door er aan toe te voegen dat er altijd een marktrisico
bestaat met een neerwaartse bijstelling van 20%.
Mijn zoon wees me verder gisteren op een bericht
van zijn BoA die voor dit najaar een ‘euphoric blow off top’
verwacht, juist ook omdat de beurseuforie onbegrensd lijkt,
waarbij: |
▪ |
evident sprake is van een ‘overbought’
situatie met Shiller’s all time high K/W index op 29,9
terwijl 16,6 |
▪
|
de bull & Bear indicator reeds op ruim
7.0 staat, dicht bij 8 als verkoopsignaal
|
▪ |
de bank bij een renteverhoging deze maand
eerst nog een zgn. ‘melt up’ verwacht. |
|
De ‘great fall’ wordt pas voor het najaar
voorzien, wanneer het ‘hawkish’ beleid van de Fed samenvalt met
lagere bedrijfswinsten. Evenmin is men gerust op de
verkiezingsuitkomsten in ons landje (als mogelijke trendsetter),
Frankrijk, Italië en Duitsland.
Hieronder een chart met een overzicht van alle majeure
ontwikkelingen sinds 1925 die de bekende Russische econoom
Kondratieff graag had meegekregen als Stalin hem niet naar de
eeuwige jachtvelden had verwezen. Niet dat deze geschiedenis
zich zal herhalen maar het gaat voornamelijk om de “echobel”.
|
GFC staat voor de Global Financial Crisis (2008) |
|
Daar we in de financiële geschiedenis nooit
eerder een zo lange periode van ultra lage rentes hebben gekend,
ontstaat er een zeker gewenningsproces. Maar dat laat onverlet
de precaire staat van het mondiale monetaire systeem die juist
wordt gemaskeerd door dat vermaledijde goedkope geld dat te
onzent rentegevoelige instituten als pensioenfondsen en
verzekeringsmaatschappijen bijna op hun knieën weet te brengen.
De als meest liquide instituut blijkt onder deze omstandigheden
de grote winnaar te blijven. |
|
Mede dank zij het goedkope geldbeleid zijn vele
‘corporates’ bezig hun winstquote te vergroten zonder dat die
betere resultaten het gevolg zijn van de operationele
resultaten. Zo neemt de schuldfinanciering middels de lage rente
toe, bijvoorbeeld om de terugkoop van aandelen te financieren.
Fusies en acquisities worden eveneens middels spotgoedkoop
kapitaal gefinancierd en daarmee kan er intussen op de grootste
bedrijven ter wereld w.o. Unilever worden gejaagd. Ook Olies
werd in dit kader als doelwit genoemd. In plaats van de winst
uit bedrijfsvoering te vergroten, worden er trading transacties
uitgevoerd. Dat geldt met name voor de grondstoffenbedrijven.
Wat is makkelijker dan speculeren in je eigen grondstof als olie
bijvoorbeeld? Zelfs “een club” als Berkshire Hathaway is niet
vies van leverage of derivaten contracten. Dit alles
terwijl er sinds 2008 totaal niets veranderd is behalve dan dat
de mondiale schuldquote thans tot meer dan driemaal het mondiale
bruto product ad ca. $75 biljoen is gestegen! Wil je die
wegwerken dan zouden alle “werkers” waar ook ter wereld
gedurende drie jaar voor niets moeten werken.
Volgens een uit 2013 daterend rapport van
McKinsey Global Institute hebben de V.S., Europa en het V.K.
alleen al tussen 2008 en 2012 maar liefst $12,6 biljoen (12
nullen) aan rente-voordeel en centrale bankwinsten genoten,
waarbij een haperende of stagnerende economie voor lief werd
genomen.
Financial engineering
zoals we die nu kennen maskeert de werkelijke
performance en gezondheid van zowel het bedrijfsleven als
overheden om hiermee het volstrekt vertekende beeld ook maar
enigszins te kunnen herstellen. Maar dat gebeurt domweg niet
omdat de prijs(!) veel te hoog is geworden. Zoals de zaken
er nu voorstaan, moet je vrezen dat zulks pas naar buiten treedt
op het moment dat de feitelijke omslag van het huidige monetaire
systeem zich de facto heeft voltrokken. Resteert vooralsnog de
vraag wanneer dat zal gebeuren en voor de lezer welke titel deze
column dan dient te worden meegegeven? Het resultaat wordt bij
de volgende column bekend gemaakt, overigens zonder namen te
noemen tenzij op uitdrukkelijk verzoek.
Robert Broncel
Copyright, 4 maart 2017 |
|
|
|
|
|
|