|
Al eerder had ik het in deze column over het gebrek aan
transparantie in het monetaire systeem, daarbij met name
doelend op de rol van de Fed alsook van de Treasury, het
Amerikaanse ministerie van Financiën.
Nu is er nota bene een Republikeins afgevaardigde die
probeert in het Congres stemmen te vergaren om de door
deze twee instituten opgeworpen barrières te slechten.
Deze actie berust op diverse signalen dat Washington
middels niet aflatende manipulaties de vrije
marktvorming op ontoelaatbare wijze verstoort.
‘De Fed negeert volledig het principe van de vrije
markt’, zo luidt de klacht. Je kunt de Fed als hoedster
van een vrije open markt moeilijk in stand houden door
dit instituut ‘naar hartenlust’ te laten interveniëren
in de prijs van het geld (rente) alsook van de
geldhoeveelheid. In elke vrije markt wordt de prijs van
het geld (rente) zoals van elk product of dienst bepaald
door de factoren van vraag en aanbod. Dat is de kracht
van de markt. De enige legitieme en constitutionele rol
van de regering met betrekking tot de monetaire politiek
is om de integriteit van het monetaire systeem te
bewaken en met name te verdedigen tegen ‘valsemunters’(Fed)’.
De voortrekkersrol om de dwalingen van de Fed en de
Treasury aan de kaak te stellen, wordt ingenomen door de
Afgevaardigde Ron Paul*. Hij stelt verder dat ‘het
Congres haar verantwoordelijkheid in wezen heeft
overgedragen aan a cabal of elites (vrij vertaald: een
zootje ongeregeld) van quasi-overheidsbanken die de
economie hebben gedestabiliseerd in plaats van
bevorderd’.
Hij stelt verder dat het de Fed slechts 20 jaar kostte
om de grote Depressie van de jaren ’30 in te luiden. In
die tijd heeft de Fed er eveneens voor gezorgd om de
koopkracht van het geld goeddeels weg te infleren. Ook
toen heeft de Fed de problemen juist doen aanzwellen in
plaats van ze op te lossen. Thans ziet Paul opnieuw deze
rol weggelegd voor de Fed, gesteund door de Treasury,
door wederom op grote schaal (bailouts) te stelen van de
belastingbetaler (die niet begrijpt wat er feitelijk
gebeurt en bijgevolg ook niet protesteert).
Kritische geesten menen evenwel dat de Fed immuun dient
te zijn voor invloeden vanuit de politieke arena en dat
meer invloed van het Congres juist averechts zou werken
op de besluitvorming binnen dit orgaan. Ron Paul stelt
daarentegen ‘dat de Fed al lang z’n oren laat hangen
naar de politieke besluitvorming (Treasury) en dat de
Fed voorzitter niks anders is dan een politieke lakei.
Het gehele verkeer tussen de Fed, de ledenbanken en de
Treasury wordt over en weer routinematig gedomineerd
door een kring van hoge ‘officials’, die elkaar allemaal
de hand boven het hoofd houden en volledig voorbijgaan
aan het staatsbelang’. Dit mag als een zeer ernstig
verwijt klinken. Hij zegt verder: ‘no politician or
central banker, no matter how brilliant, is smart enough
to know more than the market itself’ (geen politicus
noch centrale bankier, ongeacht hoe slim, weet meer dan
de markt zelf). Hij stelt dat het failliet van de
centraal economisch planning thans overduidelijk is.
‘Om aan te geven hoe onverstandig de Federal Reserve is
toegerust, dien je te kijken naar de omvang van de
privileges van dit instituut. Dit instituut heeft het
recht verkregen om ongelimiteerd geld te scheppen en dat
aan te wenden om hun bank- en andere vrienden te redden
(bailouts). De voorwaarden mogen ze zelf invullen,
zonder hiervan rekenschap af te leggen aan de
volksvertegenwoordiging’. Immers, de Fed dient alleen
periodiek aan het Congres verslag te doen hoe het land
er monetair/financieel/economisch voorstaat. De
vriendjespolitiek blijft geheel buiten beeld. Aan
transparantie van het handelen blijkt bijgevolg geen
enkele behoefte te bestaan.
Tenslotte stelt Paul dat ‘het tot de
verantwoordelijkheid van elk Congreslid behoort om de
belangen van degenen te dienen, die hen naar Washington
hebben doen afvaardigen en uiteraard uit te vinden wat
er met hun geld gebeurt. Zonder deze
verantwoordelijkheid zullen we nooit weten hoe het in
het algemeen met de staatsfinanciën gesteld is’.
* Ron Paul was presidentskandidaat voor de Republikeinse
partij in 2008.
Het is nu de vraag of Paul genoeg leden achter zich
krijgt om een daadwerkelijk onderzoek te kunnen
instellen naar de handelwijze van de Fed en de Treasury.
Hij kan intussen reeds op 170 stemmen rekenen.
Belangrijk is in ieder geval dat de rol van de Fed
nadrukkelijk aan de kaak wordt gesteld, juist nu dit
instituut ondanks alle ‘vergrijpen’ nog over voldoende
geloofwaardigheid blijkt te beschikken om de huidige
heilloze politiek te kunnen blijven voortzetten. De
afrekening komt naar men hoopt na hun aftreden, zoals
dat ook voor de vorige Fedchief Alan Greenspan gold. ‘De
gebakken peren’ zijn voor de meute die hiertegen nooit
in opstand is gekomen!
In dat kader diene men zich te bedenken dat:
-
er nooit één natie in geslaagd is om de reële
economie vlot te trekken middels monetaire inflatie
(het opendraaien van de geldpers)
-
er nooit één natie in geslaagd is om de economie
vlot te trekken middels het kunstmatig laag houden
van de rente
-
er nooit één natie in geslaagd is om de economie te
stimuleren middels het creëren van agressieve
tekorten.
De trieste waarheid is dat er nooit sprake kan zijn van
enige economische verbetering door schuld op schuld te
stapelen, waardoor de lasten alleen maar verder zullen
toenemen.
Het zou met name de Amerikaanse belegger sieren tegen
deze gigantische volksverlakkerij in opstand te komen in
plaats van te blijven anticiperen op hogere koersen out
of thin air! De nostalgische tijden van opgang keren
ontegenzeglijk niet meer terug. Hoe lang duurt het nog
vóórdat men echt wakker wordt?
Robert Broncel
copyright 27 mei 2009 |
